Pakistan - dag 19

Ali Camp - Gondororo La - Huespan

Dag 19 :  Ali Camp - Gondororo La 5610 m - Huespan 4680 m

We hebben amper of niets geslapen als we de wekker gaat. Snel inpakken, wat eten en na wat complicaties kunnen we om kwart over 11 vertrekken. We gaan zo vroeg op pad om zo bij het stijgen te profiteren van de harde sneeuwlaag en tijdens de afdaling van de pas de kans voor steenslag te verkleinen. Het is pikdonker en mistig, dus er is weinig te zien. Lichte poedersneeuw dwarrelt om ons heen, gelukkig is het niet koud maar onder nul is het zeker. Het eerste stuk over rotsblokken loop ik vlak achter een van de speciale Gondogoro La gidsen. Zij begeleiden ons tot aan de pas en keren dan terug naar Ali Camp, de volgende nacht gaan ze dan weer naar boven met een andere groep. Door de voetstappen van de gids te volgen verspil ik geen energie om zelf het pad te zoeken. Geregeld moeten we op achterblijvers wachten. Na ongeveer 1,5 á 2 uur lopen, moeten we wel erg lang wachten, we horen een hoop rumoer en geschreeuw in het donker. Ephrem zegt dat het niet meer gaat, en met zijn ervaring is dat dan ook echt zo. De snelle groep heeft ons ondertussen al ingehaald en Maaike probeert nu in het donker de porter te vinden die de bagage van Ephrem draagt. Ephrem gaat met de drager terug naar Ali camp, wij klimmen verder. Gelijktijdig met de snelle groep bereiken we het punt dat de klimgordel en de stijgijzers aan moeten. Ondanks dat ik voor de klim immodium tegen de diarree had geslikt moet ik rennen voor de (wc). Gelukkig is het er nu uit want met de gordel aan zal ik niet meer zo snel mijn broek uit kunnen krijgen. Maar hierdoor stap ik wel als laatste de gletsjer op. Er liggen vaste lijnen waar we aangelijnd aan zijn, bij elke zekering moeten we even om klikken. Een lint van dansende koplampjes voor me en achter me die van een andere groep. Het is zwaar, het is inspannend en slopend. Stap voor stap in de sneeuw, uitpuffen en dan weer twee stappen doen. Op een enkele plek is de helling echt heel steil, ongeveer 50 graden. Er lijkt geen einde aan te komen, door de mist heb je ook geen idee hoe ver het nog is. Op een gegeven moment zit ik helemaal stuk, heb geen puf meer. Ik vraag aan de Pakistaanse gids achter me of hij mijn rugzak wil dragen, iets wat ik in mijn 30 jaar wandelervaringen nog nooit gedaan had. Maar de gids begrijpt mij niet, dus klim ik maar met rugzak verder. Het is echter niet ver meer, en het is volledig licht als we om 6 uur de top bereiken. De blijdschap van het behalen is groot, maar er is geen beloning in de vorm van een gigantisch uitzicht, er is niets te zien in de mist. Maar veel tijd om daar stil te bij staan is er niet, snel laat ik bij de schuilhut een paar groepsfoto's door de gids maken en geef hem fooi van 2000 roepies. Het zijn de enigste foto's die ik deze dag maak en achteraf de enigste foto's die boven op de pas zijn gemaakt. Om nog een beeld van de Gondogoro La oversteek te geven en van het gemiste uitzicht zijn de andere foto's van Nunatak en een paar van Mark.

De stijgijzers mogen uit. Als we over de rand kijken, zien we een hele steile afdaling waar je toch een beetje bang van wordt. Abbas gaat voor, Peggy volgt, daarna ik. Ik wil niet als laatste gaan, zodat ik in mijn eigen tempo kan afdalen. Het is gruwelijk steil, met mijn speciaal gekochte leren handschoenen rem ik mij af aan het vaste touw. Een keer slip ik weg en val een meter, een waarschuwing om het voorzichtiger aan te doen. De achterblijvers zijn al ver achter. We halen Philip in, hij zit een beetje te ploeteren buiten de route maar volgt ons hierna. Bij het einde van het vaste touw wordt het minder steil en even later zien we de groep van Maaike. Wij sluiten zich bij hun aan, terwijl Abbas op de achterblijvers zal wachten. Het gevaarlijkste gedeelte is achter de rug, nu verder langs de bergwand afdalen naar Huespan Camp. Hoe lager we komen hoe warmer het wordt, dus er mag weer een laagje uit. Dan zien we een van de keukenploeg ons tegemoet komen, hij heeft een thermoskan warme thee bij zich, een traktatie! Wat een kanjers zijn het toch, wij met onze dure uitrusting, stijgijzers en klimgordel en ik ben helemaal kapot, terwijl zij met onze zware bagage de zware en gevaarlijke pas zijn overgekomen en nu al met warme thee ons tegemoet komen, diep respect.

Even voor 11 uur in de ochtend bereiken we Huespan Camp, bijna 12 uur op pad geweest. Na de lunch zet ik, tijdens een droog moment, met hulp van de crew mijn tent op, en dan de slaapzak in en pitten, ik val gelijk als een blok in slaap.

11,5 uur lopen, inclusief pauzes. 700 meter stijgen en 975 meter dalen