Fairy Meadows

Dag 5 :  Acclimatisatie wandeling Fairy Meadows 3950 m

Om 5 uur kijkt Phillip naar buiten en ziet een bijzonder fraaie zonsopgang. Ik vlieg ook meteen uit bed om foto's te maken. De wolken en de top van de Nanga Parbat kleuren langzaam oranje, het verandert continu en ik blijf foto's maken. Heel mooi, ik had het niet willen missen.

Voor we starten we met de acclimatisatie wandeling moeten we van de hotel eigenaar eerst even poseren voor een groepsfoto, hij zelf wilt er ook op, wel mooi met de Nanga Parbat op de achtergrond. Al snel na het begin van de wandeling bereiken we een rand waar we prachtig uitzicht hebben op de gletsjer en de Nanga Parbat. Het eerste stuk lopen we door een bos. We zien een paard vredig grazen op een bergweide, op open stukken hebben we weer zicht op de Nanga Parbat. Na een korte break komen we mannen tegen die boomstammen op hun schouders dragen, een zware klus maar ze hebben wel tijd om nog even voor mij te poseren. Er wordt hier flink gebouwd, het toerisme wordt hier behoorlijk gepromoot en je ziet ze overal werken aan nieuwe hotels en vakantiehuisjes. In het dorpje of campsite Beyal nemen we een thee pauze. Een meisje verschuilt zich achter haar jongere broertje om maar niet op de foto te komen, maar helaas toch gesnapt. Drie mannen bespreken het wereldnieuws. We klimmen verder naar het Nanga Parbat Vieuw Point met prachtig uitzicht op de Rakhiot Gletsjer met zijn scherpe ijspunten. Maar wij gaan nog hoger en de Nanga Parbat komt steeds dichterbij. Op een hoogte van 3950 meter stoppen we en kunnen we nog een keer van van het schitterende uitzicht genieten. We zien hier veel sprinkhanen en er bloeien nog genoeg bloemen. We nemen zo goed als de zelfde weg terug, late lunch in Beyal en even na 4 uur zijn we terug in Fairy Meadows. Een prima acclimatisatie tochtje voor wat nog komen gaat.

Bij een Tuckshop, een mini mini supermarkt, is het een komen en gaan van klanten. Op een grasveld wordt polo gespeeld, op paarden gezeten slaan ze met een soort hockeystick een bal weg. Dat is het, want nu zijn er geen doelen. Ze sjezen het hele veld over, dwars door het publiek, en dwars door het naast gelegen cricket veld, waar gewoon door gespeeld wordt. Ook een volleybalnet is geen obstakel. Midden op het veld graast onverstoorbaar een kalf dat totaal geen oog heeft voor het spel. De toeschouwers op de tribune hebben dat wel. Maar dan is het spel voorbij en keert de rust terug, ook voor het kalf.

Op het cricketveld zijn ze nog bezig en probeert iedereen een bal te gooien of weg te slaan. Van de spelregels van cricket snap ik al jaren niets, maar als het cricket afgelopen is, is er blijkbaar toch een soort prijsuitreiking. Het is allemaal een prachtig schouwspel en dat vinden ook vier oude mannen die voor hun originele huizen zitten.

Terug in mijn vakantiehutje komen nog twee geiten buurten.

7,5 uur lopen, inclusief pauzes. 660m stijgen en dalen